कविताः मृत्युदण्ड देऊ

कविताः मृत्युदण्ड देऊ

मान्छे हुँदा चित्र, छ भित्र जाली।
बाँची रहेको रिसराग पाली ।।
माया दयायुक्त न भाव जाग्छ।
यी तुच्छभन्दा पशु उच्च लाग्छ।।

हत्या गरी, बालकमाथि भोग।
पिशाचभन्दा पनि उग्र सोच।।
गिद्देपना, मानव बाह्य चोला ।
यस्तो कुनै दन्त्य कथा नहोला।।

कुदृष्टि तिम्रो किन बालमाथि ?
फलाम वा पत्थर के छ छाती ?
थाल्यौ तिमी लुट्न दिदी र बैनी ।
आमा र काकी नभनी मनैमी।

घट्ना सुने आङ सिरिङ्ग हुन्छ ।
सम्झेर पीडा मनमात्र रुन्छ।।
मान्छे कुनै राक्षस भै उदायो।
देखेर बाच्छो मृगले कुदायो ।।

********

समाजमा विघ्न थपी अनेक।
पारेर बाधा म बँचें भने त।।
उदण्डका लागि उदण्ड लेऊ।
यस्तो मलाई मृत्यु दण्ड देऊ।।

कविः तीर्थराज भट्ट
डोटी, जोरायल
हालः धनगढी