कविता : स्वाभिमानको पर्खाल 

स्वाभिमानको पर्खाल 

जबसम्म खाइरहने छौँ छिमेकीको नुन
जबसम्म लाइरहने छौँ छिमेकीको सुन
जमिन मिचिने छ, घाँटी थिचिने छ । 

कति रटाउछौ, मात्रै स्कुले नानीहरूलाई 
नेपालको खनिज सम्पदा बारेमा 
अनि कैलेसम्म रट्नुपर्छ 
हामी बेरोजगारहरूले
सर्टिफिकेट सिरानीमुनि राखेर 
चिसापानीमा चाँदी छ, 
सुनकोसीमा सुन छ र
सिन्धुपाल्चोकमा खरी छ भन्दै ।

युवाहरू घरिएको बेला 
ए सरकार दे अनुमति 
खानी उत्खनन् गर्न ।

होटेल व्यवसाय ठप्प भएका मुस्ताङ बासीलाई  भन्दे 
जाऊ थाकखोलाको नुन खन
कति जानू घुम्न र डेटिङ मात्रै फूलचोकीमा
एकचोटि फलाम र तामा खोजेर हेरौँ 
कहाँनेर छ दैलेख, नेपालगञ्ज, दाङ, प्युठान र धनगढीमा पेट्रोल खानी 
देखाइदेउन् विज्ञहरुले 
अब पखाल्नुपर्छ मैलो आफ्नै आँगनको रिठाहरूले 
थोरै दाउरा, धेरै कोइला र बालौँला ग्याँस पनि आफ्नै देशको ।

कहाँ के पाइन्छ आऊ खोजौँ फेरि 
र खनौँला तिनै खानी 
अनि भनौँला छिमेकीलाई 
हामी स्वाभिमानी र स्वाधीन 
र लगाउँला सभिमानकै पर्खाल सीमानामा
छिमेकीले हाम्रो आँगनमा थुक्न खोजे पनि उसैको मुखमा पर्नेगरी ।

पुष्पा शर्मा