"बुढेसकाल"

आँखाको  गति  शून्यझैँ  हुन  गयो,बाढी  पस्यो दाँतमा ।
जिब्रो स्वाद विहीन बन्दछ अझैँ,चिन्ता बढ्यो आँतमा ।।
खुट्टाको  भरछैन   हिड्न   नसकी,लौरो  सहारा  भयो ।
व्यर्थैमा  कति  तड्पिँदै  बहकिँदै,यो जिन्दगानी  गयो ।।
                                
निन्द्रा  छैन  परन्तु  सुत्नु  कसरी,स्वप्ना  हजारौँ  थिए ।
पानी प्यास र रोग भोक अब ता,कुण्ठा बनी अल्झिए ।।
छाती दुख्छ चसक्क कम्मर लुलो,गाँठा दुखेका क्षण ।
काँप्छन्  हात  सहास छैन तनमा,को गर्छ खै रक्षण ।।
       

                     
बोली  मत्थर  भो  सुके  रहरका,जो कल्पना आशमा ।
घाँटीले जल खोज्छ पाउँछ कहाँ,सङ्कष्ट भो श्वासमा ।।
खोकी लाग्छ सिँगान -याल मुखमा,धारा बनी झर्दछन् ।
हेप्छन्  नाति पनाति नित्य घरमा,छी छी खुबै गर्दछन् ।।
                            
थाहै  हुन्न  दिशा   पिसाब   रहझैँ,पीडा  बडो  बन्दछ ।
धोई  दिन्छु  पखाल्छु बेर्छु कपडा,कस्ले यहाँ भन्दछ ?
भन्छन्  बोझ  भयो  तनाव  भरियो,छोरा बुहारी पनि ।
बाँच्नै  पर्छ  सकिन्न  मर्न  सजिलै, हेलाँ सबैको बनी ।।
                         
पैले    ताकतिलो   उमेर  रहँदा,साह्रो  जवानी   हुँदा ।
हुन्थे साथ सबै भुलौँ र कसरी,आँखा भिजे सम्झिँदा ।।
यो  संसार  विचित्र बन्छ सबको,यस्तै न हो झुक्कल ।
आयो आज  बुढेसकाल अब ता,चिन्ता बढ्यो केवल ।।